Rozdział trzydziesty dziewiąty ♥

*dwa dni później*
    Wzięłam kolejnego łyka ciepłej herbaty i położyłam się z powrotem do łóżka, sięgając po pilota od telewizora. Od dwóch dni prawie w ogóle nie wychodziłam z łóżka, chyba że tylko do łazienki lub do kuchni. Nie miałam najmniejszej ochoty na nic, prócz jedzenia czegoś dziwnego.
    - Justin Bieber, podczas swojego wczorajszego występu w Nowym Jorku, po prostu się rozpłakał na scenie podczas piosenki 'Be Alright'. Wokalista śpiewając ją po prostu uronił kilka łez i szepcząc do fanów kilka słów przeprosin zbiegł ze sceny, gdzie jak donosi nasz reporter zamknął się w garderobie. - szczupła blondynka ubrana w dżinsową koszulkę i spodnie moro stała na środku jakiego pomalowanego na żółto pomieszczenia przekazując najświeższe ploteczki ze świata gwiazd. Gwałtownie podniosłam się i spojrzałam na filmik nagrany pewnie przez jedną z fanek. Blondyn siedział na stołku, a u jego boku Dan, jego gitarzysta. Kiedy tylko zaczął śpiewać pierwsze słowa piosenki widziałam w jego oczach pojedyncze łzy, które z każdym słowem zwiększały się o taką samą ilość. W pewnym momencie kiedy zaśpiewał "i love you, and everything is gonna be alright" rozpłakał się jak małe dziecko. Jego policzki momentalnie zrobiły się czerwone, a on opuścił scenę.
    Jednego w tej chwili byłam pewna. Justin napisał tę piosenkę dla mnie. Śpiewał mi ją kiedyś, a teraz?  Teraz też śpiewał dla mnie, śpiewał chcąc pokazać mi jak bardzo mnie kocha, i że wszystko się ułoży. Wiedziałam że wszystko będzie w porządku, ale nie wiedziałam po prostu kiedy. Może za rok, za miesiąc, jutro, za kilka godzin. Po prostu nie wiedziałam tego. Oby jak najszybciej - pomyślałam.
    - Nie, czekaj ! - krzyknęła an gdzieś na dole. Pewnie znowu się kłóciła ze swoim bratem. Jak ja, kiedy jeszcze go miałam. - Stój! Nie idź tam! - jej głos był coraz bliżej mojego pokoju. Nakryłam się po uszy kołdrą a twarz schowałam pod poduszką. - Boże jesteś głuchy czy co?! - Ann chyba stała już pod moimi drzwiami tak że słyszałam nawet jak tupie nogą.
   - Ann, bądź cicho - mój głos drżał, ale nie krzyknęłam. Po prostu powiedziałam to dosyć głośnym tonem. Za drzwi usłyszałam jakieś ciche głosy, które w moich uszach zlewały się w szum. Ktoś szarpnął za klamkę, ale druga osoba szybko zamknęła z powrotem drzwi.
    - Ile razy mam ci mówić że masz tam nie iść, co?! - ponowne krzyki. Zacisnęłam mocniej poduszkę na mojej głowie. - Nie! - przyjaciółka chyba bardzo była zdenerwowana, ponieważ nie słyszałam nigdy u niej takiego tonu. Drzwi się otworzyły, a po mojej wyciągniętej po za kołdrę nodze przeleciał przeciąg.
   - Rose, przepraszam. Próbowałam ... - materac tuż obok mnie ugiął się a ja poczułam dłoń na ramieniu.
   - Ann, co się ... - zdjęłam poduszkę z twarzy.
   - Rose - usłyszałam jego głos. Był tu. To on usiadł obok mnie. Strząsnęłam jego rękę z mojego ramienia i odsunęłam się na najdalszy koniec łóżka.  - Proszę daj mi chociaż minutę - jego oczy były pełne łez, zupełnie jak na filmiku który przed chwilą leciał w telewizji. Nigdy nie widziałam go płaczącego. W moim sercu coś mnie ukuło.
   - Oh daj spokój koleś, miałeś już swoją minute - głos przyjaciółki był przepełniony jadem. Blondynka stanęła w drzwiach i oparła ręce na biodra. - Jak chcesz Rose, to Justin zaraz wyjdzie - uśmiechnęła się z sarkastyczną słodyczą na twarzy, a chłopak tylko spiorunował ją wzrokiem.
   - Dobra Ann, przecież tak i tak tego nie uniknę. Minuta jeszcze nigdy nikogo nie zbawiła - nie wierze że to powiedziałam. Tak strasznie chciałam uniknąć tej rozmowy. Wiedziałam że minuta nie starczy na to wszystko, ale po prostu chcę mieć to z głowy już. Przyjaciółka popatrzyła na mnie zdziwiona.
   - Łapy przy sobie - rzuciła do Justina z pełną powagą na twarzy - Jak coś to hmm... krzycz. Będę na dole - odwróciła się na pięcie uśmiechając się do mnie przez ramie chcąc dodać mi otuchy. Kiedy tylko drzwi się zamknęły, głośno przełknęłam ślinę, a chłopak usiadł jeszcze bliżej mnie ściągając swoją czapkę.
    Włosy miał w nie ładzie, oczy lekko podpuchnięte. Czarną koszulkę pod bluzą miał na lewej stronie. Spojrzałam na zegarek na którym było widać że jest dopiero rano. Justin nigdy nie lubił wcześnie wstawać i nawet ja to wiedziałam ale co on tutaj robił?
    - Rose - jego głos drżał, a ja podkuliłam nogi bardziej pod siebie i objęłam je rękami.
    - Po co tutaj przyszedłeś ? - wyprzedziłam go, zanim zdążył coś powiedzieć. Spuścił głowę i podparł się ręką bliżej mnie.
    - Chciałem porozmawiać - szepnął tak cicho że gdybym nie czekała na jego odpowiedź, pewnie umknęłaby mi mimo uszu.
    - O czym? O tym jakim jesteś dupkiem? - zapytałam sarkastycznie. Odgarnęłam kosmyki włosów które wyswobodziły się z kitki za ucho. - Ja wiem jakim jesteś dupkiem, ale dawaj chętnie posłucham co masz o sobie jeszcze do powiedzenia - zastanawiam się tylko dlaczego tu przyszedł. Po dłuższej ciszy kiedy nic nie powiedział, znowu się odezwałam - Co ty tu robisz hm? Mówiłam ci żebyś zapomniał tak? - Justin podniósł wzrok na mnie a jego brązowe oczy były przepełnione bólem.
    - A ja powiedziałem że będę walczyć i nie wyjdę póki nie usłyszysz tego co mam ci do powiedzenia - zdjął buty skopując je ze swoich nóg prawie na drugi koniec pokoju i usiadł obok mnie opierając się o zagłówek łóżka. Podkulił nogi tak jak ja i chciał mnie objąć, ale odsunęłam się od niego. W moich oczach był strach, a w jego oczach widziałam tylko smutek i zdziwienie.
   - Minuta minęła! - krzyknęła z dołu Ann, a Justin posmutniał jeszcze bardziej. Już chciał wstawać z łóżka myśląc że zaraz wpadnie tu mój prywatny ochroniarz w postaci mojej przyjaciółki ale zatrzymałam go ruchem ręki. Z powrotem usiadł obok mnie tylko że bliżej.
    - Mów co masz powiedzieć - szepnęłam sucho a w brązowych ślepiach chłopaka pojawiła się nadzieja.
    - Rose, nie wiesz ca ja przeszedłem bez ciebie ...
    - To ty chyba nie wiesz jakie ja piekło miałam. Ciągły mętlik w głowie, ciągłe łzy których nie mogłam opanować. Tęskniłam tak cholernie tęskniłam ale kiedy tylko myślę że osoba na której mi zależało mnie nie kocha i tylko kłamała mi w twarz. - spłynęły mi łzy po policzkach, które od razu starłam.
     - Nie wiesz co ty mówisz - szepnął - Kocham Cię i to najbardziej na świecie i nawet nie wiem dlaczego w to zwątpiłaś.
     - Ah tak? Dlaczego zwątpiłam? - zapytałam sarkastycznie - już wiem - mój głos wręcz ociekał kpiną z jaką wypowiadałam te słowa - może dla tego że gdybyś mnie kochał nie pozwoliłbyś mi odejść, nie pozwoliłbyś mi nawet wyjść wtedy z tamtego cholernego pokoju, nie powiedziałbyś tego co w tamtej chwili powiedziałeś rozumiesz?! - mój głos przy ostatnich słowach podniósł się do wrzasku. Chłopak wiedział że w pewnym sensie miałam rację - I co teraz, uhm?! Myślisz że jestem w stanie ułożyć sobie tak życie jakby nic się nie stało? Myślisz że rzucę Ci się w ramiona mówiąc że Ci wybaczam? - Justin nie spojrzał na mnie tylko wplątywał palce  w swoje włosy ciągnąc za ich końce.
    - Teraz ty mnie posłuchaj - szepnął dosyć szorstko co mnie zaskoczyło. - Nie wiem jak ty, ale ja bylem w szoku wtedy, dlatego powiedziałem to co powiedziałem rozumiesz? Kocham Cię tak bardzo że nawet sobie tego nie wyobrażasz. Gdyby było inaczej nie siedziałbym tu jak idiota i mówił do Ciebie jak do osła rozumiesz? - jego głos był podniesiony, a twarz skierowana w moją stronę. W tej chwili byłam pewna że mówił prawdę, po prostu wiedziałam to.
     - To że byłeś w szoku nie oznaczało tego że powinieneś mówić to co powiedziałeś - nie krzyczałam ale byłam pewna że zaraz nasz rozmowa przerodzi się w kłótnie pełną wrzasków. Podniosłam się z łóżka i podeszłam do biurka na którym leżał mój telefon.
     - A ty co byś zrobiła? Zaśmiałabyś się i powiedziała że obojętnie ci to? - zapytał z sarkazmem a już po chwili stał z dwa metry przede mną. - Moja matka urodziła mnie będąc w twoim wieku. Miała ciężko. Ojciec niedługo po tym jak się urodziłem odszedł od nas rozumiesz? W życiu nie chcę postąpić tak jak on rozumiesz? Nie jestem nim aby Cię opuścić nawet gdybyś była w tej głupiej ciąży - przybliżył się do mnie - Wystraszyłem się po prostu dlatego że bałem się że to Cie przerośnie, że zrobiłem Ci tylko krzywdę - zmierzwił swoje włosy - Nigdy nie chciałbym być tak młodym ojcem, ale teraz wiem że jestem na to gotowy i za nic nie chcę pozwolić ci odejść - moje oczy zrobiły się jak szklanki ale nie spojrzałam na niego. Zrobił krok do przodu, a ja krok w tył. - Rozumiesz? - szepnął spokojnie. Nie odezwałam się ani słowem a on znowu postąpił krok do przodu. Kiedy zrobiłam krok w tył poczułam wrzynający się w moją nogę tuż pod pośladkiem kant biurka. Oparłam się o nie - Cholera Rose, rozumiesz co do Ciebie mówię? - widziałam że był lekko zdenerwowany mimo że starał się zgrywać jak najbardziej opanowanego. Kiwnęłam głową delikatnie na tak. - Kocham cię i nigdy, rozumiesz? Nigdy, w to nie wątp - przysunął się jeszcze bliżej, że oparł się dłońmi po obu stronach moich bioder o biurko i pochwycił mój spuszczony wzrok.
    - Justin - chciałam coś powiedzieć, ale przyłożył mi palec do ust
    - Nie Rose, ten prawie cały miesiąc bez Ciebie był czymś nie do zniesienia, i gdybym Cię nie kochał nawet bym się nie przejął gdybyś zniknęła rozumiesz? Kocham cię nad życie że codziennie płakałem w poduszkę mówiąc sam do siebie jakim byłem cholernym idiotą że pozwoliłem ci odejść. Każdy dzień bez Ciebie obok był co raz gorszy dlatego teraz, nawet nie pozwolę Ci odejść - jego oczy zetknęły się z moimi. Jak zahipnotyzowana patrzyłam w jego czekoladowe tęczówki.
    Chłopak pochylił się bardziej i musnął kąciki moich ust. Odsunął się i spojrzał na mnie. Uśmiechnęłam się prawie niewidzialnie ale Justin uchwycił to i ponownie przysunął się i musnął moje usta tak delikatnie tak jakby były one z chińskiej porcelany a on bał się je połamać. Tak strasznie stęskniłam się za nim, za jego ustami, za jego dotykiem. Teraz to ja musnęłam jego usta, a już po chwili Justin wziął w dłonie moje oba policzki. Nie był już teraz taki delikatny, tylko powoli całował tak że czułam jego tęsknotę, i tę łapczywość jakby bał się że zaraz go od trące i nigdy więcej już mnie nie pocałuje. Było coś co musi wiedzieć, jest jeszcze coś co muszę mu powiedzieć ale nie wiem jak.
     - Justin - oderwałam się od niego i spojrzałam w jego oczy. Biły one wręcz radością, i szczęściem. Spojrzał na mnie pytająco ale nadal się uśmiechając. - Pewnie zaraz już nie będzie się uśmiechał - pomyślałam i próbowałam się uśmiechnąć ale ale zamiast tego wyszedł grymas. - Odsunęłam się od chłopaka na odległość paru centymetrów tak że była między nami jakaś przerwa. Justin nie wiedział o co chodzi, wiedziałam że się denerwuje. Podniosłam moją koszulkę do góry po sam biustonosz i osunęłam delikatnie moje spodnie od dresu tak że były one na tej samej linii co linia majtek. Chłopak nie wiedział o co chodzi ale chwyciłam jego dłoń i przyłożyłam ją poniżej mojego pępka. Niby to trzeci tydzień, prawie czwarty ale dało się wyczuć małą wypukłość właśnie w tym miejscu. - Justina rozumiem jeśli teraz po prostu odejdziesz ... - chłopak zatkał mi usta pocałunkiem i przyciągnął mnie całą do siebie.
    - Nigdzie się nie wybieram, nie bez was - zaakcentował ostatnie słowo i ponownie złożył pocałunek na moich pogryzionych wargach.
___________________________________________________________
TA DAM , jest chujowo ale jakoś jest :) Chyba nie wyszło tak źle prawda? Dobra to na początek podziękowania. Strasznie dziękuję Wam wszystkim za to że czytacie i komentujecie. No i dziękuję za prawie 14 tys wyświetleń ! . DOBRA JEŚLI CHCECIE ABYM WAS INFORMOWAŁA ZOSTAWCIE SWOJE TWITTERY POD TYM POSTEM BO MUSZĘ ZROBIĆ JESZCZE RAZ LISTĘ <3